بهار آمد

بهار آمد

آخر آمد ...

از سد سیاهی ها و سردی ها گذشت

از زنجیر اسارت زمستان رخنه ای پیدا کرد

آری  آری

رخنه ای هست در این تاریکی

باید بگذرد

مگر نه سنت طبیعت و خلقت بر این بوده خواهد بود

جام شهد زیبایی و طراوتش را نظاره کن

کرانه اش را خیره شو

و آوازش را تو بخوان و ترنّم دلکش و روح نوازَش را تو برقص

ببین بهار چگونه بر باغ بی جوانه ی ما ترانه می خواند

دیگر می شود سبز دید چراغ راهنمای همیشه قرمز برای عابران پیوسته پیاده را.

بهارا !  تو بمان

با ما تو بخوان...

می شود رستن ازبند تاریکی ها و سردی ها را از تو آموخت

می شود روح بی قرار خسته و راکد از حمله ی  سوز و سرما را ، از تو سبز کرد و قدم برداشت.

می شود قصه را از حوالی پایان آن شروعش کرد .

بلوط و صنوبر و شمشاد را اگر بریده اند...

می شود دوباره سبز شد و  جوانه بر زد و شکوفه هم سر زد.

 علیزاده اول فرورین 1392