در مذمّت شیطان صفتان خبیث

• 
  

حکایات

1- عارفی را دیدند مشعلی و جام آبی در دست، پرسیدند: کجا می روی؟

گفت: می روم با آتش، بهشت را بسوزانم و با آب جهنم را خاموش کنم، تا مردم خدا را فقط به خاطر عشق به او بپرستند، نه به خاطر عیاشی در بهشت و ترس از جهنم.

2-شخصی از آشنای خود الاغ طلبید تا به جایی رود. آن مرد گفت: من الاغ ندارم. در این اثنا خر از پاگاه(اصطبل) به فریاد آمد. آن مرد گفت: تو نگفتی من الاغ ندارم؟ گفت: عجب، سخن مرا قبول نمی کنی وسخن خر را قبول می کنی؟(حبله رودی از کتاب مجمع الامثال)]

3-  شخصی از مولانا عضدالدین پرسید که چونست که در زمان خلفا، مردم دعوی خدایی و پیغمبری بسیار می کردند و اکنون نمی کنند؟ گفت: مردم این روزگار را چندان ظلم و گرسنگی افتاده است که نه از خدایشان بیاد می آید و نه از پیغامبر(رساله ی دلگشا، عبید زاکانی)

 4-خانمی شوهرش را به مطب دکتر برد. بعد از معاینه ، دکتر، خانم را به طرفی برد و گفت: اگر شما این کارها را انجام ندهید، به طور حتم شوهرتان خواهد مرد .

اول هر صبح، برایش یک صبحانه ی مقوی درست کنید و با روحیه ی خوب او را به سرکار بفرستید.

دوم اینکه هنگام ناهار، غذای مغذی و گرم درست کنید و قبل از اینکه به سرکار برود او را در یک محیط خوب مورد توجه قرار بدهید .

سوم اینکه برای شام، یک غذای خوب و مخصوص درست کنید و او در کارهای خانه کمک نکند.

در خانه، شوهر از همسرش پرسید دکتر به او چه گفت: او (خانم) گفت: شما خواهید مرد .

5-داستان ایمان واقعی

روزی بازرگان موفقی از مسافرت بازگشت و متوجه شد خانه و مغازه اش در

 غیاب او آتش گرفته و کالا های گرانبهایش همه سوخته و خاکستر شده اند و

 خسارت هنگفتی به او وارد امده است .

فکر می کنید آن مرد چه کرد؟!

خدا را مقصر شمرد و ملامت کرد؟ و یا اشک ریخت ؟

او با لبخندی بر لبان و نوری بر دیدگان سر به سوی آسمان بلند کرد و گفت :

 "خدایا ! می خواهی که اکنون چه کنم؟

مرد تاجر پس از نابودی کسب پر رونق خود ، تابلویی بر ویرانه های خانه و مغازه اش آویخت که روی آن نوشته بود :

مغازه ام سوخت ! اما ایمانم نسوخته است ! فردا شروع به کار خواهم کرد!

بهار آمد

بهار آمد

آخر آمد ...

از سد سیاهی ها و سردی ها گذشت

از زنجیر اسارت زمستان رخنه ای پیدا کرد

آری  آری

رخنه ای هست در این تاریکی

باید بگذرد

مگر نه سنت طبیعت و خلقت بر این بوده خواهد بود

جام شهد زیبایی و طراوتش را نظاره کن

کرانه اش را خیره شو

و آوازش را تو بخوان و ترنّم دلکش و روح نوازَش را تو برقص

ببین بهار چگونه بر باغ بی جوانه ی ما ترانه می خواند

دیگر می شود سبز دید چراغ راهنمای همیشه قرمز برای عابران پیوسته پیاده را.

بهارا !  تو بمان

با ما تو بخوان...

می شود رستن ازبند تاریکی ها و سردی ها را از تو آموخت

می شود روح بی قرار خسته و راکد از حمله ی  سوز و سرما را ، از تو سبز کرد و قدم برداشت.

می شود قصه را از حوالی پایان آن شروعش کرد .

بلوط و صنوبر و شمشاد را اگر بریده اند...

می شود دوباره سبز شد و  جوانه بر زد و شکوفه هم سر زد.

 علیزاده اول فرورین 1392